در این مقاله به تعریف پیرسینگ و معرفی تاریخچه، انواع، بهترین و نامناسب‌ترین نوع جواهرات پیرسینگ‌ در سایت میراث پرداخته شده است

پیرسینگ چیست؟ | تاریخچه وانواع آن

ارتباط پیرسینگ‌ها با سنت و فرهنگ

پیرسینگ‌ها امروزه بیشتر جنبه زیبایی و هنری دارند و به عنوان یک اکسسسوری پست مدرن بیشتر در بین جوانان رایج است و مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ اما برخی از این پیرسینگ‌ها علاوه بر این جنبه زیبایی، سنت و فرهنگ یک کشور را به همراه دارند؛ در واقع اینکه پیرسینگ شما فقط جنبه زیبایی و تزئینی داشته باشد و یا یک فرهنگ غنی پشت آن باشد، بستگی به آداب و رسوم کشوری که در آن زندگی می‌کنید، دارد. علاوه بر فرهنگ آیین و مذاهب مختلف در پشت داستان پیرسینگ‌ها جا خوش کرده‌اند و در طی گذر تاریخ به آنها معانی متفاوتی داده‌اند.

 
ممکن است این فرهنگ پشت پیرسینگ‌ها، قدمت چندهزار ساله داشته باشد مانند هندوستان و یا یک فرهنگ مدرن که به تازگی در جوامع غربی رشد پیدا کرده و طرفداران بسیاری را به خود جذب کرده مانند هیپی‌ها باشد.
در عین حال استفاده از این پیرسینگ‌ها در بسیاری از جوامع به شکل یک تابو به آن نگاه می‌شود؛ به عنوان مثال در کشور آمریکا در دهه 1900، اگر شما پیرسینگ بزرگ به روی صورت خود داشتید در مراکز دولتی و شرکت‌ها به سختی می‌توانستید یک شغل پیدا کنید؛ اما رفته رفته در این کشور استفاده ا زپیرسینگ‌ها از شکل تابو خود درآمد و بسیاری از افراد مشتاق استفاده از آن شدند و به این ترتیب مراکز اداری و دیگر مراکز دولتی این خرده فرهنگ را پذیرفتند و با پیرسینگ‌ها همانند دیگر اکسسوری‌های رایج مانند دستبند رفتار کردند.
با دانستن داستان پشت پیرسینگ‌ها قبل از اقدام به انجام آن می‌توانید از عملتان مطمئن شوید و پیرسینگ را جزئی از شخصیت و استایل شخصی خود بدانید و یا ممکن است فقط به عنوان یک اکسسوری از آن استفاده کنید که به شرایط زندگی و شخصیت شما ارتباطی نداشته باشد؛ اگر جزء هر کدام از این دو دسته باشید، دانستن فرهنگ پشت پپیرسینگ‌ها ممکن است برای شما جالب باشد.

پیرسینگ چیست؟

پیرسینگ به طور سنتی با سر سوزن قسمتی از بدن سوراخ می‌شد و یک قطعه از جنس فلزات گوناگون در آن قرار می‌گرفت و این قطعات بیشتر به شکل حلقه‌ای و نگینی در بین مردم رایج هستند.

پیرسینگ‌ها می‌توانند در سر تا سر بدن انجام شوند؛ اما برخی از نقاط و قسمت‌ها از سایرین در بین مردم رایج‌تر است. مانند: بینی، گوش، ناف، لب، ابرو و...

لوازم مورد استفاده برای پیرسینگ

پبرای پیرسینگ و انجام اصولی آن لوازم زیر مورد نیاز است.
 

    قیچی نخ (برای بریدن نخ بخیه)
    پنس زبانگیر (برای نگهداری بخشی از بدن که پیرسینگ انجام شود بدون درد)
    پنس جواهر پیرسینگ (برای نگهداری جواهر مورد نظر)
    پنس جفت
    پنس میکرودرمال پیرسینگ
    پنس پیرسینگ
    البته در برخی موارد از آنژیوکت نیز برای سوراخ کردن محل مورد نظر استفاده می شود.
هنگام استفاده از آنژیوکت برای پیرسینگ باید به دو نکته توجه شود: 1- قطر سوزن 2- قطر پیرسینگ
قطر سوزن آنژیوکت پیرسینگ نباید از قطر پیرسینگ مورد استفاده کمتر باشد.

تاریخچه کوتاه پیرسینگ

سوراخ کردن گوش و بدن پدیده جدیدی نیست. تاریخچه‌ای دارد که به هزاران سال پیش برمی‌گردد و کم و بیش در تمام کشورها از گذشته مورد استفاده قرار می‌گرفته است. تعریف پیرسینگ همانطور که گفته شد عبارت است از قرار دادن جواهرات در قسمت های مختلف بدن. 
از نظر تاریخی، در جوامع سوراخ کردن را نماد سلطنت و نخبه گرایی یا حتی مردانگی و شجاعت می‌دانستند. حتی برخی معتقدند که گوش‌های سوراخ شده می‌تواند چشم بد را دفع کند. قدیمی‌ترین بقایای مومیایی شده، گوشواره‌هایی به چشم می‌داشتند که مورخان را به این باور رسانده است که سنت سوراخ کردن گوش بیش از 5000 سال پیش آغاز شده است. مورخان تاریخ پیرسینگ سوراخ بینی را به 1500 سال قبل از میلاد نسبت می‌دهند. تاریخ به همین جا ختم نمی‌شود. فراعنه مصر ناف خود را در آیین‌های گذرگاهی سوراخ می‌کردند و صدیان رومی برای نشان دادن مردانگی  نوک سینه خود را سوراخ می‌کردند.
بدیهی است که تاریخچه سوراخ کردن گوش به دوران باستان باز می‌گردد و تا به امروز انجام می‌شود. امروزه، در بسیاری از فرهنگ‌های آمریکای لاتین، هند، آفریقا و خاورمیانه، سوراخ کردن گوش یک انتخاب نیست، بلکه جزء آیین و مسلک است. در فرهنگ‌های مختلف بومیان آمریکا در ایالات متحده، پیرسینگ یک سنت دیرینه و عنصر مهمی در مراسم مذهبی برای الهام بخشیدن به دیدگاه‌های قدرتمند است. در بسیاری از مراسم مذهبی هند جنوبی و نپال، سوراخ کردن همه اعضای زن به نشانه سعادت و بی‌گناهی الزامی است.

در سراسر امپراتوری‌ها و فرهنگ‌های مختلف در میان‌آمریکای باستان، قربانی کردن انسان و حیوان یک اتفاق رایج بود. مایاها قربانی انسان و حیوان نیز می‌کردند؛ اما بیشتر از سایر فرهنگ‌های اطرافشان این عمل را انجام می‌دادند. عمل خون‌ریزی («چاهب» که تقریباً «توبه» ترجمه می‌شود) به جنسیت محدود نمی‌شد، هم زن و هم مرد خون‌ریزی می‌کردند؛ اما در میان مردان به دلیل نقششان در خانواده، بیشتر فرد دیگری را می‌کشتند. اعتقاد بر این بود که خون حاوی نیروی زندگی یا روح افراد است که آن را به هدیه‌ای عالی برای خدایان تبدیل می‌کند. به طور خاص، اعتقاد بر این بود که خون پادشاهان به دلیل داستان منشأ که حاکمان توسط الهی ساخته شده اند، بیشترین قدرت را دارد. از پادشاهان و فرمانروایان انتظار می‌رفت که در بسیاری از رویدادهای مختلف، مانند تاریخ‌های مهم تقویم، آیین‌های خون ریزی را انجام دهند. به عنوان مثال: انتخاب وارث و هنگام درخواست باران از خدایان عمل خونریزی را انجام می‌دادند. متداول‌ترین ابزار مورد استفاده برای خون‌ریزی شامل تیغ‌های خاردار (گاهی اوقات کاملاً از سم پاک نمی‌شود)، تیغه یا چاقو ابسیدین، خار، سوزن، و طناب میخ‌دار است. رایج‌ترین نواحی برای استفاده از این ابزارها عبارتند از زبان، گوش، گونه‌ها، لب‌ها، سوراخ‌های بینی، بازوها، پاها و آلت تناسلی بود. از پادشاهان یا فرمانروایان در دنیای مایاها انتظار می‌رفت که خون ریزی را انجام دهند، که در آن از خارهای ابسیدین استفاده می‌کردند. مراسم خون‌رسانی به این صورت است که فردی در کاسه‌ای خون می‌ریزد، از کاغذ برای گرفتن خون استفاده می‌کند، یا تکه‌ای طناب یا نی را از میان زخم خود می‌کشد و سپس خون را با بخور کوپال به عنوان پیشکش برای خدایان می‌سوزاند. مراسم خون‌ریزی به عنوان راهی برای برقراری ارتباط با خدایان و نیاکان مورد استفاده قرار می‌گرفت. 

 
سوراخ کردن در مراسم خون‌ریزی به دلایل مذهبی بود، اما پیرسینگ غیرمذهبی در دنیای مایاها رایج بود. محبوب ترین مکان‌ها برای سوراخ کردن شامل گوش‌ها، لب‌ها و تیغه بینی است. هم مردان و هم زنان در پیرسینگ‌های تزئینی را استفاده می‌کردند. 
مایاها از جواهرات به عنوان راهی برای نشان دادن موقعیت اجتماعی خود استفاده می‌کردند. گردنبندها، دستبندها، گوشواره‌ها ، گیره های‌بینی، جوهرات پیرسینگ لب و گوش تنها برخی از جواهرات پرطرفدار بودند. مایاهای نخبه و ثروتمند جواهرات ساخته شده از یشم، ژادیت و نفریت را می‌پوشیدند در حالی که مردم عادی جواهرات ساخته شده از سرامیک، چوب یا حتی فقط شاخه‌ها را به عنوان جواهرات استفاده می‌کردند.
مایاها همچنین اشکال دیگری از اصلاحات بدن مانند شکل دادن به سر نوزاد، چشم های ضربدری، تغییرات دندانی، رنگ بدن، زخم شدن و خالکوبی را انجام می‌دادند. جمجمه‌های صاف و سایر انحرافات را نشانه‌ای از اشراف زادگی و موقعیت اجتماعی بالا می‌دانستند. هنگامی که یک نوزاد نجیب به دنیا می آمد، تغییر شکل سر آنها برای صاف کردن سر بلافاصله پس از تولد بسیار رایج بود. دگرگونی‌ها ارتباط نزدیکی با دنیای معنوی و ماوراء طبیعی داشتند و معمولاً با دید شرم‌آوری به آن‌ها نگاه نمی‌شدند. چشم‌های ضربدری نیز نشانه‌ی موقعیت اجتماعی و هوش بالا بود، بنابراین والدین چشم‌های فرزندان خود را مجبور می‌کردند تا چشم‌هایشان را به حالات چپ در بیاورند. مایاها همچنین تغییرات دندانی مختلفی مانند سوهان دادن به دندان‌ها به شکل نقاط یا اشکال دیگر، سوراخ کردن آنها و قرار دادن سنگ‌های قیمتی در داخل آنها را انجام می‌دادند. جواهرات و سنگ‌های قیمتی قرار داده شده در سوراخ‌های حفر شده موقعیت و ثروت یک فرد را به نمایش می‌گذاشت. در مورد خالکوبی‌ها، هم مرد و هم زن می‌توانستند در انجام آن روی بدن خود مشارکت داشته باشند؛ اما مردان معمولاً پس از ازدواج منتظر می‌ماندند تا خالکوبی خود را انجام دهند. 

 
همه این تغییرات بدن، و همچنین خونریزی، بسیار دردناک بودند و در نهایت به عفونت یا بیماری ختم می‌شدند. به دلیل درد بسیار زیادی که در حین سوراخ کردن، خالکوبی و تغییرات دندانی رخ می‌داد، به عنوان نشانه‌های شجاعت تلقی می‌شد.

گوش سوراخ شده

رایج ترین پیرسینگ‌ها برای گوش است، نگین‌ها و حلقه‌ها مد روز هستند و بیش‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرد. فرهنگ‌های هندی، اسپانیایی، آفریقایی و سایر فرهنگ‌ها بر اساس سنت‌های قومی، لوب و غضروف گوش را سوراخ می‌کنند. مومیایی 5000 ساله‌ای که در یخچال‌های طبیعی اتریش، یخ زده پیدا شد گوش‌هایش سوراخ شده بود. پرتره‌ای که معروف از شکسپیر است، مرد را با حلقه‌ای شاعرانه طلایی گوش چپ نشان می‌دهد. پیرسینگ گوش چپ یا راست هیچ ربطی به جنسیت ندارد و همه چیز به  استایل و سلیقه شخصی، فرد مربوط می شود.
پیرسینگ بینی
 
سوراخ بینی قبلاً امری سرکشانه و در عین حال جسورانه تلقی می‌شد؛ اما اکنون به دلیل رایج شدن استفاده از پیرسینگ بینی شرایط تغیر کرده است ولی نه در بین همه جوامع و خانواده‌ها برخی از آنها هنوز هم قوانین سختگیرانه‌ای برای پیرسینگ‌ها تعبیه کرده‌اند. سوراخ کردن سوراخ بینی، چپ یا راست، یک تزیین ظریف و کم رنگ است. در هند، سوراخ کردن بینی با تولید مثل و زایمان آسان همراه بود. در قبایل کوچ نشین، زیورآلات بینی نشانه ثروت بود.
سوراخ کردن سپتوم، ناحیه بین سوراخ‌های بینی، نشانه‌ای از خشونت در فرهنگ‌های جنگجو، نمایشی از ثروت و موقعیت در فرهنگ‌های آزتک و مایا، و مراسم بلوغ در بسیاری از قبایل بومی بود. حلقه‌های سپتوم، هالتر و نعل اسب هنوز هم به اندازه کافی چشم نواز و غیر متعارف هستند تا بتوانند روحیه آزاد شما را به دیگران نشان بدهند.

ابرو
 
پیرسینگ ابرو یک عمل نسبتاً معاصر است. هیچ سنت قوی از عرف قبیله ای یا تاریخی ندارد.
درمان پیرسینگ ابرو شش تا هشت هفته طول می‌کشد، تقریباً شرایطی مانند سوراخ کردن لاله گوش دارد.

زبان

سوراخ کردن زبان از بین دیگر پیرسینگ‌ها ممکن است خطرناک‌تر باشد. چراکه ممکن است عوارضی مانند: عفونت، تورم، از دست دادن حس چشایی و آسیب عصبی را ایجاد کند. 
سوراخ کردن زبان یکی از مراسم مذهبی مهم مایاها بود که مختص حاکمان و کاهنان اعظم بود. شمن‌های بومی شمال غرب آمریکا و خاورمیانه زبان خود را سوراخ کردند تا وارد حالت خلسه شوند. 
امروزه هم برخی از افراد به نشانه وفاداری به طرف مقابلشان پیرسینگ زبان را ایجاد می‌کنند و یا فقط برای زیبایی به سراغ آن می‌روند.

گونه و لب

پیرسینگ‌های لب پایین سابقه طولانی در استفاده قبیله‌ای دارند که نشان دهنده زینت خالص یا کنار گذاشتن هویت مستقل برای یک رابطه متعهدانه است. معانی قبیله‌ای از یک مراسم نامزدی تا یک نشانه مفصل از عضویت در یک طبقه بالاتر متغیر است.

نوک پستان

پیرسینگ‌هایی که می‌توان آن‌ها را با لباس استتار کرد.
برخی استفاده از این نوع پیرسینگ‌ها را برای جلوگیری از وارونه شدن نوک پستان و تسهیل شیردهی توصیه می‌کنند؛ اما هیچ دلیل علمی قوی پشت این عمل نیست. 
امروزه، پیرسینگ نوک پستان به شدت جسورانه به نظر می‌رسد.

نافپ

این روزها انگار همه سوراخ ناف دارند؛ اما مراقب باشید. یک سوراخ در ناف شما چهار ماه تا یک سال طول می‌کشد تا به درستی بهبود یابد.
پیرسینگ ناف برای خانم‌ها بسیار مدرن است و در سال‌های اخیر در بین خانم‌ها ترند شده است. 
چرا پیرسینگ؟
علاوه بر تاریخچه سنتی غنی، سوراخ کردن گوش و سایر اشکال سوراخ کردن بدن نوعی ابراز وجود است. برای دادن احساس فردیت به فرد ما فرزندانمان را تشویق می‌کنیم که قوی باشند.
 پیرسینگ می‌تواند به آنها احساس مسئولیت و دریچه ای برای خلاقیت بدهد. همچنین می‌تواند نقاط عطف را به یادگار بگذارد، مانند تولدها تا احترام به باورهای معنوی و فرهنگی سنتی. 
برخی از متخصصان طب سوزنی حتی بر این باورند که لاله‌های گوش نقاط طب سوزنی هستند و ممکن است دارای ارزش درمانی باشند.
امروزه در فرهنگ و رسانه‌های پاپ، پیرسینگ را می‌توان به عنوان یک رفتار مخاطره آمیز به تصویر کشید. 
با ظهور پزشکی مدرن و استفاده از متخصصان ماهر، خطرات مربوط به پیرسینگ ناچیز است. مراقبت از سوراخ‌های جدید بسیار ساده است.
 
عفونت بعد از سوراخ کردن گوش فقط در 24 درصد از جمعیت رخ می‌دهد، این خطر در نوزادان حتی کمتر است. عفونت‌ها با ابزارهای کثیف یا دست‌های کثیف وارد محل سوراخ می شوند؛ نوزادان در مقایسه با کودکان نوپا یا نوجوان کنجکاو کم‌تر گوش‌های خود را لمس می‌کنند. همچنین، همانطور که هر والدینی نیز تأیید می‌کند، نوزادان در مقایسه با یک کودک نوپا در پارک یا یک کودک خردسال در مدرسه ابتدایی در مناطق تمیزتر نگهداری می‌شوند.

چگونه از پیرسینگ خود مراقبت کنید؟

 مراقبت صحیح می‌تواند از عفونت، کوچک شدن سوراخ‌ها و سایر مشکلات جلوگیری کند.
اگرچه پیرسینگ گوش شایع‌تر است و می‌تواند خطرات کمتری نسبت به سایر سوراخ‌های بدن داشته باشد؛ اما اگر به طور ایمن انجام نشود، می‌تواند عوارضی ایجاد کند.
برای جلوگیری از عوارضی مانند عفونت یا سوراخ‌هایی که کوچک یا بسته می‌شوند، متخصصان پوست توصیه می‌کنند همه افرادی که پیرسینگ‌های تازه سوراخ شده دارند، این مراحل را دنبال کنند:
گوشواره را به مدت شش هفته یا بیشتر حتی در شب در گوش خود بگذارید. برداشتن زودهنگام گوشواره‎های استارتر ممکن است باعث بسته شدن سوراخ‌ها شود.
همیشه قبل از دست زدن به گوش‌های تازه سوراخ شده دست‌های خود را بشویید. این به جلوگیری از عفونت کمک می‌کند.
حداقل یک بار در روز به آرامی سوراخ‌های خود را با آب و صابون ملایم و بدون عطر بشویید. این نیز به جلوگیری از عفونت کمک می‌کند.
مراقب گوش‌های خود باشید. اگر گوش زخم، قرمز یا پف کرده باشد، یا از سوراخی مایع زردی بیرون بیاید، ممکن است عفونت داشته باشید. اگر هر یک از این موارد به سرعت از بین نرفت، به یک متخصص پوست دارای مجوز مراجعه کنید.

بدن خود را هیدراته نگه دارید. یک رژیم غذایی سالم همیشه مهم است، به خصوص بعد از پیرسینگ. همچنین اطمینان حاصل کنید که از آسیب اضافی به ناحیه سوراخ کردن جلوگیری کنید. بیشتر تحریکات و زخم‌ها ناشی از ضربه زدن، گیر کردن یا خوابیدن در پیرسینگ رخ می دهد.
برای مراقبت از پیرسینگ تازه، دو بار در روز با آب و صابون یا محلول نمکی بدون الکل بشویید.
الکل باعث خشک شدن محل سوراخ می شود. اگر این محل خیلی خشک شود، ترک می‌خورد و خونریزی می‌کند و باعث باز ماندن زخم می‌شود.
قبل از اینکه پیرسینگ جدید خود را لمس کنید، بهتر است دست‌های خود را با آب و صابون بشویید. می‌توانید سوراخ را با انگشتان تمیز مرطوب کنید و ناحیه سوراخ شده را کاملا تمیز کنید. پس از آن، محل را با آب گرم بشویید.

وقتی تازه پیرسینگ گذاشته‌اید فقط زمانی زیورآلات را بچرخانید که محل سوراخ خیس و مرطوب است.
پیرسینگ گوش معمولاً حدود دو تا سه ماه طول می‌کشد تا بهبود یابد و غضروف حدوداً 3 تا 10 ماه طول می‌کشد. هنگامی که درد، تورم و ترشح مایع متوقف شود و هر گونه قرمزی ناپدید شود، زخم به طور کامل بهبود می‌یابد. 
برای کمک به درمان صددرصدی پیرسینگ نیاز به ذهنیت صبورانه است. وظیفه بدن شما خلاص شدن از شر اجسام خارجی است.
 گاهی اوقات چیزهای ساده بهترین هستند: آب و صابون برای تمیز کردن و یخ برای تورم. اگر مراقبت‌های خود را جدی بگیرید، از هر گونه مشکلی جلوگیری خواهید کرد.
اگر پیرسینگ شما را آزار می دهد، نترسید.
اگر متوجه تورم، قرمزی یا گرمای بیش از حد شدید، یا اگر سوراخ کردن مایع ترشح می کند، استرس نداشته باشید چراکه در بدترین حالت فقط جواهرات از محل پیرسیگ برداشته می‌شوند.
بهترین و نامناسب‌ترین جواهرات برای پیرسینگ‌ها
هنگام انتخاب مواردی که در پیرسینگ قرار دهید، به خصوص نوع تازه پیرسینگ شده، به یاد داشته باشید که کیفیت جواهرات می‌تواند تفاوت زیادی در سلامت پیرسینگ ایجاد کند. جواهرات باید تا حد آینه جلا داده شوند. باید درخشان و بازتابنده باشد. جواهراتی که مات، خاکستری رنگ هستند یا دارای بریدگی، خط و خش یا ترکیب پولیش بر روی سطح آن هستند، نباید استفاده شوند. جواهرات برای سوراخ‌های اولیه باید از موادی ساخته شوند که با بدن واکنش نشان ندهند: 
 
نقره استرلینگ برای درمان مناسب نیست و نباید از اکریلیک برای سوراخ کردن اولیه استفاده کرد. 
فولاد ضد زنگ
فولادهای ضدزنگ کم کربن مانند 316L و 316LVM به دلیل زیست سازگاری ثابت شده در صنعت جواهرات بدنه استفاده می شوند. برای سالهای متمادی 316LVM استاندارد فولاد ترجیحی برای سوراخکاری تازه بود. همه فولاد ضد زنگ 316l (VM) دارای گواهینامه ASTM یا ISO نیستند و در نتیجه ممکن است از نظر زیست سازگاری متفاوت باشند.
تیتانیوم
یک عنصر بسیار بی اثر در بدن و سبک وزن است. می‌توان آن را آنودایز کرد تا با تولید یک لایه اکسید جواهراتی با رنگ‌های مختلف ایجاد کند. ضخامت لایه نور را به طور متفاوتی منعکس می‌کند، بنابراین رنگ‌های متنوعی می‌دهد. این بر زیست سازگاری فلز تأثیر نمی‌گذارد. رنگ‌ها ممکن است با گذشت زمان و از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی محو شوند؛ اما این روی ایمنی جواهرات برای بدن تاثیری ندارد.
طلا
طلا برای هزاران سال با موفقیت به عنوان جواهرات سوراخ کننده استفاده شده است. هم در صنعت و هم در حوزه پزشکی در نظر گرفته می‌شود که وقتی به اندازه کافی خالص باشد، برای اکثر مردم سازگار است. طلا مورد استفاده برای پیرسینگ باید با عیار بالا باشد. رز یا طلای سبز، آلیاژ شده با مس، نقره یا فلزات دیگر، برای سوراخ کردن مناسب نیستند. طلای سفید باید بدون نیکل باشد.
نیوبیوم
نیوبیم بسیار شبیه به تیتانیوم است، اما متراکم‌تر است. این به طور گسترده در صنعت پزشکی برای اجزای ایمپلنت استفاده می‌شود.
مانند تیتانیوم، نیوبیم را می‌توان برای تولید رنگ‌های مختلف آنودایز کرد. برخلاف تیتانیوم، می‌توان آن را با استفاده از عملیات حرارتی نیز سیاه کرد. نیوبیم سیاه مات دارد.
به طور طبیعی پوشش خشنی دارد و برای پیرسینگ تازه و اولیه مناسب نیست. پس از سیاه شدن، می‌توان نیوبیوم را جلا داد تا سطحی صاف و براق به دست آورد که برای استفاده در پیررسینگ‌های اولیه قابل قبول است.

جواهرات پر شده با طلا، رول شده یا آبکاری شده

این نوع جواهرات هرگز برای پیرسینگ بدن قابل قبول نیستند. این محصولات با قرار دادن یک لایه بسیار نازک از طلا بر روی فلز پایین (مثلاً نیکل یا آلومینیوم)، یا روی یک قطعه فولادی که ابتدا با پوشش زیرین نیکل یا مس پوشانده شده است، ساخته می‌شوند تا به چسبندگی طلا کمک کند. لایه بیرونی طلایی نازک می‌تواند از بین برود و لبه‌های تیز باقی بماند و فلزات بی‌کیفیت زیر آن نمایان شود.
نقره
برای پیرسینگ زیاد توصیه نمی‌شود؛ چراکه در برخی از موارد ایجاد حساسیت کرده‌ است و یا ایجاد عفونت در نواحی می‌کند؛ هرچند که فلز نقره حساسیت کم‌تری نسبت به سایر فلزات دارد؛ اما همچنان طلا در درجه بالاتر و کیفیت بهتری برای پیرسینگ‌ها است.
آلومینیوم
آلومینیوم از نظر ظاهری شبیه نیوبیم است و از نظر وزن شبیه به تیتانیوم است، اما هرگز برای جواهرات بدن مناسب نیست. قرار گرفتن در معرض آلومینیوم طولانی مدت با آسیب های عصبی، بیماری آلزایمر و حساسیت‌های فلزی مرتبط است.
از آنجایی که صنعت جواهرسازی بدن بیش از حد از محصولات نامرغوب اشباع شده است، معمولاً برای سوراخ کننده‌ها و مشتریان فراموش می‌شود که کیفیت، نه هزینه، باید عامل تعیین کننده در انتخاب باشد.